Poema de A

O Fin da terra, miña terra.
O son da miña Terra.
e do mar coa area,
Acaba chamandose Fisterra.
O fin da terra
Un lar rodeado de mar.
Unha beleza polos seus montes e acantilados
moi perigosos e afilados.
A suas destrezas son a pesca
e os bares cheos en verán
para comer e ir de festa con gran afán.
Para bailar ao son das olas
e das colas, para ir a visitar
A igrexa virxe das aréas
alí vivese moi ben pódese habitar
Non teñas medo
Aprende como cando eras pequeno
todo o que pasa noutros lados
pasa tamén en fisterra
A miña terra
con morriña a recordo todos os días
con gran mágoa porque a miña xuventud
paseina xogando e bailando por fisterra
non é tristeza, é riqueza porque polo menos
teño un bo recordo e todo isto é o mellor da vida
poder visitalo de vez en cando e sempre será a miña amiga.